Deleuze ve Guttari’nin Felsefesi: Düzlem, Çizgiler ve Yaratıcı İşbirliği

Adı : Deleuze ve Guttari’nin Felsefesi: Düzlem, Çizgiler ve Yaratıcı İşbirliği

Deleuze ve Guattari’nin felsefesi, bir düzelmiş yapının ötesinde bir yaklaşıma dayanır. Onlar, felsefede geleneksel olarak kabul edilen hiyerarşik düzenlemeye karşı çıkarak niceliksel bir anlayışa sahiptirler. Bu niceliksel yaklaşımı, düzlemsel bir yapıya ve çizgilerin birleşimine dayandırırlar.
Düzlem, Deleuze ve Guattari için, hiçbir şeyin yükseltilmediği bir alan, homojenlik ve heterojenlik arasında bir ara yüz olarak anlaşılır. Düzlemin asıl amacı, yapısal hiyerarşiyi kırmak ve heterojen yapıları içinde dondurmak yerine, sürekli dönüşüm ve değişime açık bir şekilde çizgilerle taramaktır. Bu tarama işlemi, fikirleri yeniden düşünmek için yeni yollar açar.
Çizgiler, Deleuze ve Guattari'nin felsefesinde, çoğu durumda hareketin ya da değişimin doğasını taşıyan kavramsal işaretler olarak yer alırlar. Birinci tür çizgiler bağlaşık, sıkışık ve paralel hatlardan oluşur. Bu çizgiler, birbirine benzer parçaları gösteren bir yenileme biçimidir. İkinci tür çizgiler, kopuk, düzensiz, keskin hatlardır. Bu çizgiler, ayrılmış parçaları gösterir ve yenileme yerine değişimi temsil eder.
Deleuze ve Guattari, yaratıcılığın gücünü, bu çizgilerin karşılaşmalarından, kesişmelerinden ve yıkılmalarından ortaya çıktığını söylerler. Çizgiler, yaratıcı işbirliğini temsil eder. Bu, çeşitli düşüncelerin birleşmesi ve doğruymuş gibi düşünmek yerine yeni fikirler yaratan birbirine benzerliklerin, farklılıkların ve etkileşimlerin zenginliğiyle meydana gelir.
Ayrıca, Deleuze ve Guattari’nin felsefesi, güç ilişkilerine odaklanır. Bu ilişkiler, çoklu arzuların etkileşimlerinde doğar ve hiyerarşik düzeni yok etme hedefi taşır. Bu kapsamda, kadınları, azınlıkları ve marginalleştirilmiş insanları hareketin merkezine yerleştirirler.
Özet olarak, Deleuze ve Guattari’nin felsefesi, eklemeli bir yapıya dayanır. Düzlemler ve çizgiler, bu yapının temel bileşenleri olarak işlev görür. Yaratıcı işbirliği ve güç ilişkileri, bu temel öğelerin kullanımıyla her zaman değişen, sürekli dönüşen bir evrimi mümkün kılar. Bu yaklaşım, özellikle var olan geleneksel hiyerarşik yapıların dönüşümü ve düzeltilmesi konusunda önemli bir alternatif olarak ele alınabilir.